Eu son A

Non ten documentos nin familia, por iso os gardas do campo de refuxiados chámanlle, simplemente, «A». O día que cumpre dez anos comeza a escribir un diario no que recolle a súa vida xunto a outros cinco nenos non acompañados: a busca de comida, os xogos, a amizade, o recordo dos seres queridos e dos lugares dos que proceden... A pesar da súa precaria situación, non deixan de manter vivo o desexo de pertenza, de ter algún sitio como fogar. Lonxe de sentimentalismos, Steve Tasane relata, cun estilo conciso e brillante, unha historia conmovedora marcada pola vitalidade dos protagonistas: son curiosos, enérxicos, apóianse uns nos outros e están decididos a buscar un futuro mellor. «Os rapaces non acompañados nos campos de refuxiados non son ninguén; eles son todos, eles son nós», explica. Aínda que non é un relato autobiográfico, «Eu son A» é o nexo entre a infancia rota do autor -fillo de inmigrantes estonianos no Reino Unido- e a dos pequenos refuxiados que tratan de sobrevivir nun mundo en continua crise, pois nada ten cambiado: só queren poder rir, xogar, non pasar fame...

Tasane dedicoulle este libro á súa nai que, con moitas dificultades, sacouno adiante a el e aos seus irmáns cando foron abandonados polo pai. Tivo, ademais, unha dura nenez sufrindo as burlas dos nenos cos que ía á escola, que o sinalaban polas axudas que recibían para subsistir. Velaquí, pois, unha novela para rapaces que todos os adultos tamén deberían ler.