Canto eu e a montaña baila

Un lóstrego bate enriba de Domènec, o poeta-labrego, que morre de inmediato. O lapso fugaz entre a vida e a morte marca esta historia de historias na que se mesturan pasado, presente e futuro; onde conviven realidade e ficción, historia e mitoloxía. «Canto eu e a montaña baila» é unha novela coral na que toman a palabra mulleres e homes, nubes e fungos, osos e cervatos que habitan entre Camprodon e Prats de Molló. Nesta zona do Pirineo catalán consérvase a memoria de séculos de loita pola supervivencia, de persecucións e de guerras fratricidas. Mais encarna tamén unha beleza propicia para liberar a imaxinación e contar historias; onde comezar de novo e acadar unha certa redención. Irene Solà é herdeira da literatura popular e da narración oral propia da raia catalá con Francia, onde tamén abundan os contos e as lendas sobre meigas e aparicións. Mais nesta novela destaca a orixinalidade do imaxinario colectivo reconstruído, actualizado e renovado a través dun estilo preciso, virtuoso e subversivo. Asemade, aborda e reformula o concepto da fronteira como lugar de paso dos exiliados republicanos entre 1936 e 1939.

Tradicións e folclore como alicerce dunha narrativa contemporánea asentada na natureza e no mundo rural; é o eco da terra, dos elementos, dos animais e das persoas o que se proxecta nestas páxinas. Unha voz caracterizada pola autenticidade e pola espontaneidade mantendo a calidade estilística, con palabras elixidas con precisión, sen impostura nin exceso.