El Museo de la Electricidad de Lisboa acoge, hasta el próximo 8 de abril, la exposición de la V Bienal Internacional de Ilustración para la Infancia-Ilustrarte 2012. La muestra reúne la obra de 50 artistas plásticos de todo el mundo; de cada uno se pueden admirar tres imágenes, dispuestas en vitrinas, a modo de cajones de unas elegantes mesillas. Entre los ilustradores seleccionados figura André da Loba, con las vanguardistas estampas que ilustran el libro “Bocage: antologia poética”, de FAKTORÍA K. “(In)timidade”, “Flor-esta” y “O poeta” reflejan su particular interpretación, a base de formas y colores sorprendentes, de los versos del “poeta de la respuesta pronta e inolvidable”.

A esta quinta edición de Ilustrarte se presentaron 1.585 artistas plásticos de 65 países: la obra de Valerio Vidali fue la vencedora del certamen, mientras que Simone Rea, Nina Wehrle y Evelyne Laube recibieron menciones honoríficas. Sus trabajos ocupan un lugar preferente en el Museo de la Electricidad, que también exhibe la obra de André da Loba. El horario de visita de la exposición es de martes a domingo, de 10:00 a 18:00 horas. También fueron seleccionados André Letria y Pablo Amargo.

Además, durante los meses de enero y febrero, André da Loba es el “Ilustrador invitado” en el blog Cria Cria, de Portugal. En semanas sucesivas, se van publicando imágenes y reflexiones de este joven, pero ya reconocido profesional de las artes plásticas.

---------------------------------------

O Museo da Electricidade de Lisboa acolle, ata o vindeiro 8 de abril, a exposición da V Bienal Internacional de Ilustración para la Infancia-Ilustrarte 2012. A mostra reúne a obra de 50 artistas plásticos de todo o mundo; de cada un pódense admirar tres imaxes, dispostas en vitrinas, a modo de caixóns dunhas mesiñas. Entre os ilustradores seleccionados figura André da Loba, coas vangardistas estampas que ilustran o libro “Bocage: antologia poética”, de FAKTORÍA K. “(In)timidade”, “Flor-esta” e “O poeta” reflicten a súa particular interpretación, a base de formas e colores sorprendentes, dos versos do “poeta da resposta pronta e inesquecible”.

A esta quinta edición de Ilustrarte presentáronse 1.585 artistas plásticos de 65 países: a obra de Valerio Vidali foi a vencedora do certame, mentres que Simone Rea, Nina Wehrle e Evelyne Laube recibiron mencións de honra. Os seus traballos ocupan un lugar preferente no Museo da Electricidade, que tamén exhibe a obra de André da Loba. O horario de visita da exposición é de martes a domingo, de 10:00 a 18:00 horas. Tamén foron seleccionados André Letria e Pablo Amargo.

Ademais, durante os meses de xaneiro e febreiro, André da Loba é o “Ilustrador invitado” no blog Cria Cria, de Portugal. En semanas sucesivas, vanse publicar imaxes e reflexións deste xoven, pero xa recoñecido profesional das artes plásticas.

Cria Cria: Cómo y cuándo surgió el diseño en su vida? Cómo y cuándo el diseño comenzó a transformarse en ilustración? Por qué diseña? Siente todavía la misma motivación que cuando comenzó a ilustrar?

André da Loba: La pregunta debería ser “cómo y cuándo el diseño desapareció de vuestras vidas?”. Me acuerdo de comenzar a diseñar con mis amigos (éramos todos buenos); y no sé cuándo o cómo mis amigos fueron dejando de diseñar. Yo debía estar absorvido en lo que estaba haciendo y cuando me di cuenta, ya solo diseñaba yo... y continúo sin saber por qué. Para mí, el diseño fue siempre ilustración; siempre estuvo asociado a palabras. Y como yo nunca fui muy bueno con las palabras, diseñar se convirtió para mí en una forma de decir. Lo bueno de esto es que, con la cantidad de cosas que puedo experimentar a decir con la ilustración, tengo más motivación ahora que cuando comencé a ilustrar.

...En el libro “Bocage: antología poética”, esta ilustración es la puerta de entrada al imaginario del poeta... Por eso, queda aquí también como invitación, citando a otro poeta, Miguel Torga: “Porque ningún árbol explica sus frutos, le gusta que se los coman”.

Cria Cria: Cree que tiene estilo? O cree que tiene un estilo propio? Cree que es “especial”?

André da Loba: Para mí, la palabra “estilo” debería ser eliminada del léxico de los ilustradores por mucho, mucho tiempo. Es un término reductor por reducir (disculpen la redundancia) la ilustración a su sentido más inmediato: lo visual. La ilustración ya no es el diseño con la intención decorativa de las iluminuras medievales, sino un diseño de exploración intelectual. Es más una reflexión que una representación. Hace más de un siglo que el mundo de la ilustración ha producido imágenes desafiantes, inteligentes y sofisticadas que le proponen al lector más dimensiones de las que el texto soporta (o por el cual son soportadas). Evaluar la ilustración y al ilustrador por los colores y formas que usa es como juzgar un libro por la portada. Por eso me parece mas interesante la idea de la “voz propia”. Un concepto que, a mi manera de ver, resume eficazmente el proceso de crecimiento de un ilustrador: “voz propia” propone que cada artista (ilustrador, pintor, poeta, músico...) tiene una manera única de exprimirse. Es tan único en su discurso como su huella dactilar. Cada rasgo, cada curva, cada cicatriz son irrepetibles... Pero encontrar una voz propia requiere sobre todo horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas... y después más horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas y horas de trabajo. Mucha paciencia, dedicación, perseverancia, compromiso...

Eric Carle ilustró su primer gran libro a los 40 años... José Saramago solo comenzó a ver su trabajo reconocido a los 60, como el “Memorial do Convento”... Entre 1960 y 1964 los Beatles tocaron en directo en Hamburgo, en Alemania, cualquier cosa como 1200 veces, y cuando regresaron a Reino Unido eran especiales... Bill Gates, cuando tenía 8 años comenzó a interesarse por la programación Basic y a los 20 fundó Microsoft... Imaginen las horas de programación que escribió en ese intervalo de tiempo... En fin, podíamos estar así infinitamente. Podemos argumentar que todas estas personas tienen talento y son inteligentes de partida. Pero fue el tiempo que invirtieron lo que ayudó a que dieran forma a sus capacidades innatas; sin eso, no valdrían lo que valen hoy. No nos podemos olvidar de los factores históricos y sociales que les ayudaron a crecer. Nadie llega a ningún lado solo... Pero eso es otra historia. Gran rodeo para responder a la pregunta, pero aquí va: no tengo estilo (ni propio, ni prestado) y de especial tengo lo mismo que ustedes, que es mucho! Tanto como voluntad de trabajar. Picasso decía que “cuando me venga la inspiración, que me encuentre trabajando”. Tal vez lo que distingue a alguien especial de alguien normal es el amor que siente por aquello que hace, qué es lo que le motiva para hacerlo durante muchas horas. Deja de ser un trabajo para pasar a ser un modo de vida.

(Fotos de la exposición, cortesía de Nazaré de Sousa).

----------------------------------------------

Cria Cria: Como e cando xurdiu o deseño na súa vida? Como e cando o deseño comezou a transformarse en ilustración? Por que deseña? Sente aínda a mesma motivación que cando comezou a ilustrar?

André da Loba: A pregunta debería ser “como e cando o deseño desapareceu das vosas vidas?”. Lémbrome de comezar a deseñar cos meus amigos (eramos todos bos); e non sei cando ou como os meus amigos foron deixando de deseñar. Eu debía estar absorvido no que estaba facendo e cando me decatei, xa só deseñaba eu... e continúo sen saber por que. Para min, o deseño foi sempre ilustración; sempre estivo asociado a palabras. E como eu nunca fun moi bo coas palabras, deseñar converteuse para min nun xeito de dicir. O bo disto é que, coa cantidade de cousas que podo experimentar a dicir coa ilustración, teño máis motivación agora que cando comecei a ilustrar. No libro “Bocage: antología poética”, esta ilustración é a porta de entrada ao imaxinario do poeta... Por iso, queda aquí tamén como invitación, citando outro poeta, Miguel Torga: “Porque ningunha árbore explica os seus froitos, mais gústalle que llos coman”.

Cria Cria: Cre que ten estilo? Ou cree que ten un estilo propio? Cre que é “especial”?

André da Loba: Para min, a palabra “estilo” debería ser eliminada do léxico dos ilustradores por moito, moito tempo. É un termo redutor por reducir (desculpen a redundancia) a ilustración ao seu sentido máis inmediato: o visual. A ilustración xa non é o deseño coa intención decorativa das iluminuras medievais, senón un deseño de exploración intelectual. É máis unha reflexión que unha representación. Hai máis dun século que o mundo da ilustración produciu imaxes desafiantes, intelixentes e sofisticadas que lle propoñen ao lector máis dimensións das que o texto soporta (ou polo cal son soportadas). Avaliar a ilustración e o ilustrador polas cores e formas que usa é como xulgar un libro pola portada. Por iso me parece máis interesante a idea da “voz propia”. Un concepto que, ao meu de ver, resume eficazmente o proceso de crecemento dun ilustrador: “voz propia” propón que cada artista (ilustrador, pintor, poeta, músico...) ten unha maneira única de exprimirse. É tan único no seu discurso como a súa pegada dactilar. Cada risco, cada curva, cada cicatriz son irrepetibles... Pero atopar unha voz propia requere sobre todo horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas... e logo máis horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas e horas de traballo. Moita pacencia, dedicación, perseverancia, compromiso...

Eric Carle ilustrou o seu primeiro gran libro aos 40 anos... José Saramago só comezó a ver o seu traballo recoñecido aos 60, como o “Memorial do Convento”... Entre 1960 e 1964 os Beatles tocaron en directo en Hamburgo, en Alemaña, calquera cousa como 1200 veces, e cando regresaron a Reino Unido eran especiais... Bill Gates, cando tiña 8 años comezou a interesarse pola programación Basic e aos 20 fundou Microsoft... Imaxinen as horas de programación que escribiu nese intervalo de tempo... En fin, podiamos estar así infinitamente. Podemos argumentar que todas estas persoas teñen talento e son intelixentes de partida. Pero foi o tempo que investiron o que axudou a que deran forma ás súas capacidades innatas; sen iso, non valerían o que valen hoxe. Non podemos esqueder os factores históricos e sociais que lles axudaron a medrar. Ninguén chega a ningures só... Pero iso é outra historia. Gran rodeo para respostar a pregunta, pero aquí vai: non teño estilo (nen propio, nen prestado) e de especial teño o mesmo que vostedes, que é moito! Tanto como vontade de traballar. Picasso dicía que “cando me veña a inspiración, que me atope traballando”. Tal vez o que distingue alguén especial dalguén normal é o amor que sente por aquilo que fai, que é o que lle motiva para facelo durante moitas horas. Deixa de ser un traballo para pasar a ser un modo de vida.

(Fotos da exposición, cortesía de Nazaré de Sousa).